Waarom ik verhalen vang, vertel en verspreid?
Een tijd terug vertoefde ik wat maanden op Bali. Dagen vol zon (en eerlijk is eerlijk, ook wat regen), uitzichten, strand, koffie en mijn pen. Op een gegeven moment reed ik op mijn scooter naar mijn favoriete koffietentje. Of reed... met de drukte van die dag was het meer duwen en hopen op kleine meters vooruit komen. En toen zag ik links van me een ambulance, met zoals het leek best wat haast. Waarom doet hij niet zijn sirene aan, dacht ik nog. Tot hij naast me reed. En ik besefte dat zijn sirene aanstond.
Wat nou...
Wat nou als wij door alle ruis het belangrijke niet meer horen?
Wat nou als wij door alle woorden het belangrijke niet meer lezen?
Wat nou als wij door alle hoeveelheden het belangrijke niet meer ervaren?
Dit is de reden waarom ik verhalen vertel. En men wil raken in hun buik en hun hart. Een boodschap vertalen naar een verhaal dat je raakt. Raakt door herkenning, optimisme, positivisme en soms ook een pijnscheut. Een gevoel dat je niet wil -en in mijn optiek mag- missen.
Dus als ik kan bijdragen om de sirene luid en duidelijk te laten horen in alle ruis, woorden en hoeveelheden van tegenwoordig, dan ja. Graag zelfs.